PASOE HealthScanner

OpenEdge HealthScanner został stworzony po to, aby ostrzegać administratorów o potencjalnych problemach z instancją PASOE, dzięki czemu serwer może zostać wyłączony z eksploatacji zanim wystąpi awaria.Usługa nie jest przeznaczona do badania ani rozwiązywania problemu lecz do oznaczenia serwera, który znajduje się poniżej pewnego, zdefiniowanego progu.

OpenEdge HealthScanner jest przeznaczony do użytku z instancjami PASOE w środowisku produkcyjnym chociaż można go testować również w środowisku deweloperskim. HealthScanner jest serwisem Tomcata z własnym portem HTTP, pulą wątków i konfiguracją.

Tradycyjnie będę tutaj korzystać z polecenia pasman (zamiast tcman) i tak polecenie:
pasman feature -I mypasoe wyświetli funkcje instancji PASOE (tutaj: mypasoe) i ich stan. Widać, że funkcja HealthCheck jest wyłączona.

Włączenie funkcji można wykonać przez komendę tcman feature (pasman feature), a następnie sprawdzić tę samą komendą czy polecenie przyniosło zamierzony efekt. Obie komendy widać poniżej.

Innym sposobem jest skorzystanie z interfejsu OEM/OEE.

Samo włączenie funkcji jednak nie wystarczy. Potrzebne jest także włączenie tzw. data collectora, czyli procesu zbierającego dane. Komendy włączające proces i sprawdzające jego status są widoczne poniżej.

Proces ten pobiera dane z różnych wirtualnych “sond” takich jak: PASOE HealthScanner, JVM Health, Tomcat Health, Transport Health i wielu innych. Każda próbka ma określona wagę, wykorzystywaną do obliczenia ogólnego współczynnika “zdrowia” PASOE.

Wszystkie sondy i ich wagi możemy podejrzeć w pliku: [instancja]/conf/health.config.

Jeśli przyjrzymy się np. sekcji Transport Health, zauważymy, że są tu trzy warstwy transportowe APSV, WEB i REST. Udział każdej wynosi 0.33333. Jeśli w naszym systemie aplikacyjnym nie ma np. warstwy WEB, to możemy ustawić udział w niej na 0, a w pozostałych dwóch na 0.5.

Warto przeczytać także informacje dot. wyliczeń współczynników zawarte w pliku [instancja]/conf/health.config.README.

Usługa działa domyślnie na porcie 8899 i generuje kilka zestawień w formacie JSON np:
http://localhost:8899/health?view=summary

zestawienie szczegółowe:
http://localhost:8899/health?view=details

czy bardzo ciekawe zestawienie przedstawiające konfigurację sond i wyliczeń:
http://localhost:8899/health?view=config

Korzystanie z PASOE HealthScanner wymaga pewnej wprawy i dlatego nie jest to usługa dostępna od razu po instalacji, a dopiero po włączeniu jej przez administratora, ale warto ją przetestować i poznać bliżej.

OpenEdge Command Center

Czytelnicy niniejszego bloga znają podstawowy i sztandarowy produkt służący do monitorowania systemów – OpenEdge Management (OEM) oraz jego uboższą wersję OpenEdge Explorer (OEE).
Produkt ten został wprowadzony po raz pierwszy wiele lat temu pod nazwą Fathom Management w wersji V9. Wciąż jest rozwijany i świetnie spisuje się w małych i średnich sieciach.

Tym razem chciałbym przybliżyć nowy produkt, OpenEdge Command Center (OECC) służący do zarządzanie wieloma zasobami i instalacjami OpenEdge na różnych komputerach i różnych wersjach OpenEdge.

Pierwsza wersja OpenEdge Command Center została stworzona z myślą o efektywnym zarządzaniu PASOE oraz, w przyszłości, bazami danych. Aktualna wersja 1.0 wspiera OE 12.2.5 i wyższe. Nie ma wsparcia wstecz.
OECC jest darmowe dla posiadaczy licencji OE, podobnie jak OEE i ma na celu uproszczenie ogólnego zarządzania platformą OpenEdge.
Serwer OpenEdge Command Center jest obsługiwany na następujących platformach:

  • Ubuntu 18.04 LTS
  • Oracle Linux 8
  • Red Hat Enterprise Linux 8
  • SUSE Linux Enterprise Server 15
  • CentOS Linux 8
  • Windows 64

Można także uruchomić OpenEdge Command Center Server na 64-bitowym serwerze Linux z obsługą chmury, który jest skonfigurowany z MongoDB ATLAS.
Jednym z celów OECC jest zastąpienie produktu OEE, ze względu na niektóre problemy, które były zgłaszane przez użytkowników jak np. przestarzały interfejs, “ciężki” proces zdalnego AdminServera wymagający otwarcia 4 portów czy to, że API muszą być wyeksponowane w standardzie OpenAPI.

Serwer OECC można wdrożyć jako pojedynczy węzeł lub, dla zapewnienia wysokiej dostępności, jako klaster wielowęzłowy. Aby zapewnić wysoką dostępność, serwer współpracuje ze wszystkimi load balancerami obsługującymi transporty HTTP/HTTPS oraz protokoły websocket, takie jak Nginx, Serwer HTTP Apache, AWS, ELB/ALB itp.
OECC do przechowywania danych korzysta z bazy danych MongoDB oraz magazynu plików (patrz rysunek).


MongoDB to nierelacyjna baza, która przechowuje dane w postaci dokumentów w formacie podobnym do JSON. Są w niej zawarte wszystkie szczegóły dotyczące wykrytych komponentów OE takich jak PASOE (w przyszłości także baz danych OE) oraz ustawienia konfiguracyjne OECC. Instalacja bazy MongoDB jest wymagana przed instalacją serwera OECC, który wspiera następujące wersje (www.mongodb.com):

  • MongoDB Community Server
  • MongoDB Atlas running on AWS, Azure, and Google Cloud Platform (GCP)
  • MongoDB Enterprise Edition

Oprócz bazy część danych jest przechowywana w postaci repozytorium plików. Mieszczą się tu informacje o połączeniu z bazą danych, konfiguracji bezpieczeństwa i logowania itp.
O instalację MongoDB (podobnie jak i Java JDK) klient musi zadbać we własnym zakresie.

Ażeby dane były pobierane z różnych środowisk, na każdej maszynie trzeba zainstalować agenta OECC. Jest to lekki proces instalujący się razem z OE. Niezależnie od tego, czy masz jedną czy więcej instalacji OpenEdge na maszynie wystarczy zainstalować jednego agenta (OE 12.2.5 i wyżej).

Proces agenta działa autonomicznie; trzeba tylko upewnić się że jest poprawnie uruchomiony. Dla bezpiecznego połączenia z serwerem OECC trzeba z konsoli wygenerować unikalny klucz dla każdego agenta.

Cały proces konfiguracji i monitorowania przeprowadzamy z konsoli dostępnej z przeglądarek internetowych (HTTP/HTTPS), patrz przykład poniżej.

OpenEdge Command Center to bardzo ciekawy produkt, który obecnie monitoruje tylko procesy PASOE, ale w najbliższym czasie ma być rozszerzony także o procesy baz danych. Warto jest go zainstalować i przetestować.

Migracja do PASOE

O PASOE sporo pisałem. Wiadomo, w OE12 nie ma już klasycznego AppServera i trzeba podjąć decyzję o migracji aplikacji, a przed decyzją dobrze jest poznać za i przeciw nowego produktu.
Teraz jednak powracam do tematu samej migracji w szerszym kontekście (pisałem o podstawach migracji w 2017).

Korzyść z nowego AppServera widać już podczas instalacji: możemy wybrać czy instalowana instancja będzie deweloperska czy produkcyjna. Dla tej ostatniej dodajemy w komendzie parametr -Z prod i mamy instalowanie instancji z implementacją silniejszych zabezpieczeń niż dla wersji deweloperskiej. O samych zabezpieczeniach nie będę pisał ponieważ temu tematowi poświęciłem tutaj kilka wpisów.

Następnym krokiem jest migracja ustawień, czyli pliku z właściwościami. Istniejący plik ubroker.properties musi zostać przekonwertowany na nowy format używany przez PASOE openedge.properties.
Kolejność działania jest następująca: najpierw uruchamiamy polecenie paspropconv, które konwertuje właściwości z pliku ubroker.properties do tymczasowego pliku ubrokername.oemerge. Plik ten można dopasować do naszych potrzeb i włączyć ustawienia naszej nowej instancji do pliku openedge.properties.

Komendę paspropconv uruchamiamy w podkatalogu conf dla instancji PASOE z przykładowymi parametrami, które są wymagane. Podwójne myślniki przed nazwą parametru wynikają stąd, że skrypt jest napisany w języku Perl.

--ubrokerPropsFile C:\classicapp\ubroker.properties 
--ubrokerName UBroker.AS.asbroker1 
--pasoeAppName myprod

Pierwszy parametr określa ścieżkę do pliku z właściwościami dla klasycznego AppServera, drugi jest nazwą instancji tego AppServera, wreszcie trzeci określa nazwę nowej instancji PASOE.
Po uruchomieniu komendy w katalogu conf zostały utworzone poniższe pliki:

Dla nas istotny jest plik .oemerge. Niemal całą jego zawartość stanowi przewodnik po migracji, zawierający sekcje np:
Tryby pracy (operating modes) – zawiera porady dotyczące migracji istniejących trybów pracy (state-reset, state-aware, stateless, statefree) na tryby pracy w PASOE. Omówione są proste instrukcje, realizujące ten etap migracji, które wiążą i zwalniają bieżącą sesję ABL (były omawiane na blogu kilka lat temu).
Procedury zdarzeniowe (event procedures) – omawiane są stare i nowe procedury (agentStartupProc, sessionStartupProcParam) związane z inicjalizacją agenta wielo-sesyjnego oraz każdej sesji ABL.

# paspropconv  v1.15 (MSWin32)
# 
# Input arguments:
# 
#   ubrokerPropsFile    = C:\classicapp\ubroker.properties
#   ubrokerMergeFile    = 
#   ubrokerName         = UBroker.AS.asbroker1
#   pasoeAppName        = myprod
#   pasoeWebAppName     = ROOT
#   pasoeMergeFile      = myprod.asbroker1.oemerge
#   pasoeSetEnvFile     = asbroker1_setenv
#   convNotesDBFile     = C:\OPENED~1\bin\paspropconv_notesdb.en
#   logFile             = paspropconv.log
#   loggingLevel        = 2
# 
# Operating Modes
# ---------------
# 
# The classic AppServer supports 4 operating modes:
#   state-reset
#   state-aware
#   stateless
#   statefree
# 
# In the classic AppServer, the operating mode is specified when the AppServer
# is deployed.  Consequently, all ABL sessions supported by the AppServer
# employ the same operating mode.
# 
# In PASOE, the operating mode of a session is not specified during deployment.
# As such, a single PAS server can support concurrent ABL sessions, each
# emulating the behavior of different classic operating modes.
# 
# To support the different types of operating mode behavior
# provided in the various classic modes, some ABL code modifications
# may be required.  It is recommended that these changes are made in 
# the PASOE sessionConnectProc () and
# sessionDisconnProc () event procedures.
.......
[AppServer.Agent.myprod]
    PROPATH=${CATALINA_BASE}/openedge,${CATALINA_BASE}/webapps/ROOT/WEB-INF/openedge,.....
    agentMaxPort=2202
    agentMinPort=2002
    keyAlias=
    keyAliasPasswd=
    keyStorePasswd=
    keyStorePath=${DLC}/keys/
    noSessionCache=0
    numInitialSessions=5
    sessionActivateProc=
    sessionConnectProc=
    sessionDeactivateProc=
    sessionDisconnProc=
    sessionExecutionTimeLimit=0
    sessionShutdownProc=
    sessionStartupProc=
    sessionStartupProcParam=
    sessionTimeout=180
    sslAlgorithms=
    sslEnable=0
.......

Ostatnia sekcja nie jest komentarzem – zawiera zestaw właściwości, które powinny zostać scalone z plikiem openge.properties dla nowej instancji serwera.

Dalsze porady dotyczą ręcznej konfiguracji wynikającej z różnic w ścieżkach dostępu, architektury systemu operacyjnego, zmiennych środowiskowych, połączeń z bazami danych itd.
Dla pełniejszych informacji warto pobrać i przeczytać dokument: Quick Start: Moving Your Classic AppServer Applications to the Progress® Application Server for OpenEdge®.

Bezpieczeństwo w PASOE cz. V – OE Realm

Po ostatnim artykule dostałem pytanie: czy można wykorzystać obiekt CLIENT-PRINCIPAL w PASOE bez konieczności korzystanie z LDAP. Otóż można i zaraz pokażę jak to zrobić na podstawie informacji zaczerpniętych z bazy wiedzy (000194706). (Uwaga: technika ta dotyczy wersji OE 12.2. W bazie można znaleźć podobne rozwiązanie np. dla OE 11, które nie działa poprawnie).

Na początek trzeba powiedzieć czym jest OERealm. Jest to implementacja SPA (Single Point of Authentication), rozszerzająca proces uwierzytelniania Spring Security. Implementacja ta składa się z komponentu klienta i servera OERealm napisanych w języku obiektowym ABL (OO ABL).


Źródłem danych może być nie tylko baza, ale także omawiane wcześniej LDAP lub inne żródło.
OE Realm Service Interface jest klasą OO ABL, która zawiera metody sprawdzające tożsamość użytkownika i dostarczające informację o atrybutach zweryfikowanego użytkownika.

Po stronie klienta należy zaimplementować własny proces uwierzytelniający. Aktualnie klientem OE Realm może być REST, BPM i Rollbase.

W niniejszym artykule zajmiemy się uwierzytelnianie klientów REST, przy czym dane użytkowników są zdefiniowane w tabeli _User w domenach bazy danych OpenEdge.

Na początek przygotujmy bazę (realmdb, kopia bazy sports2000), dadajmy domenę RealmDom, kod dostępu do domeny realmpa.

Dodajmy użytkownika restuser1 do domeny RealmDom oraz user1 do domeny pustej (hasło np. takie samo jak nazwa użytkownika).

Teraz trzeba stworzyć rolę i nadać ją użytkownikowi restuser1…


CREATE _Sec-role.
ASSIGN _Role-name = “PSCUser”
_Role-description = “User level role”.
_Role-creator = “”. /* Name of the user or Role that created this role */

CREATE _sec-granted-role.
ASSIGN _sec-granted-role._grantee = “restuser1@RealmDom”.
_sec-granted-role._role-name = “PSCUser”.
_sec-granted-role._grantor = “”. /* the user or role that granted use of this role */
_sec-granted-role._grant-rights = YES.
_sec-granted-role._granted-role-guid = substring(base64-encode(generate-uuid), 1, 22).

…oraz sekwencję wymaganą przez klasę OEUserRealm.cls.


USING OpenEdge.DataAdmin.*.

DEFINE VARIABLE sequence AS ISequence NO-UNDO.
DEFINE VARIABLE service AS CLASS DataAdminService.
service = NEW DataAdminService().

sequence = service:NewSequence("Next-User-Num").

sequence:InitialValue = 1.
sequence:IncrementValue = 1.
sequence:IsCyclic = FALSE.
sequence:MaximumValue = ?.

service:CreateSequence(sequence).

Tworzymy nową instancję PASOE (nazwałem ją realmpas) z przyłączoną bazą realmdb.
Aby tylko ta instancja mogła uruchomić plik klasy Oe Realm, wygenerujemy plik CP poleceniem:
genspacp -user oerealm -password RESTSPAPassword -role RESTSpaClient -file realm.cp

W komendzie tej dane użytkownika nie mają nic wspólnego z użytkownikami zdefiniowanymi w bazie.
Dane te będą znajdować się w pliku spaservice.properties, który należy umieścić w podkatalogu …/realmpas/openedge.
Wygenerowany plik realm.cp umieścimy natomiast w podkatalogu …/realmpas/common/lib/.

Teraz, podobnie jak w poprzednim artykule, wygenerujemy zaszyfrowany plik rejestru. Najpierw tworzymy prosty plik tekstowy domreg.csv zawierający tylko jedną linię: nazwa domeny, kod dostępu.
RealmDom, realmpa.
Zaszyfrowany plik generujemy poleceniem gendomreg domreg.csv ABLDomainRegistry.keystore.
Nazwa pliku jest dowolna. W tym przykładzie jest to nazwa domyślna, używana w pliku z ustawieniami PASOE. Umieszczamy go w podkatalogu …/realmpas/conf.
Plik OEUserRealm.properties kopiujemy do podkatalogu …/realmpas/openedge. Zawiera on tylko dwie linie:

validateCP=true
debugMsg=true

Wszystkie pliki potrzebne aby uruchomić ten przykład możemy pobrać STĄD.

Przejdżmy teraz do Developer’s Studio i stwórzmy prosty projekt oparty na naszym PASOE typu REST z wykorzystaniem JSDO (pokazywałem kiedyś jak to zrobić na tym blogu). W projekcie tym (nazwałem go myrealm) tworzymy Busineee Entity dla tabeli Customer. Zresztą, może to być jakikolwiek inny projekt dla serwisu REST. Mamy więc projekt i wygenerowany podkatalog AppServer. Importujemy do tego podkatalogu pobraną strukturę psc/stat/realm z plikami klasy.
Jeśli tworzycie takie projekty to pewnie dobrze wiecie jak to zrobić. Jeśli nie, to wg. mnie, najwygodniej utworzyć plik zip tylko ze strukturą i plikami, które chcemy zaimportować (pobrany plik .zip zawiera także ustawienia, plik .cp itp.), a następnie klikamy prawym klawiszem na podkatalog AppServer i wybieramy import -> Archive File. Radzę skasować pliki .r ponieważ były skompilowane dla bazy sports2000 i mogą generowac błędy.

Przechodzimy teraz do pliku z ustawieniami PASOE oeablSecurity.properties. Możemy to zrobić bezpośrednio w podkatalogu …\realmpas\webapps\myrealm\WEB-INF, bądź z Dev. Studio pod naszym projektem PASOEContent/WEB-INF/oeablSecurity.properties.

Dodajemy w nim ustawienia lub upewniamy się, że są tam takie jak poniżej (niektóre ustawienia powinny mieć domyślne wartości).

http.all.authmanager=oerealm
client.login.model=form

OEClientPrincipalFilter.enabled=true
OEClientPrincipalFilter.registryFile=ABLDomainRegistry.keystore

OERealm.UserDetails.realmClass=psc.stat.realm.OEUserRealm
OERealm.UserDetails.grantedAuthorities=ROLE_PSCUser.ROLE_PSCAdmin,ROLE_PSCDebug
OERealm.UserDetails.appendRealmError=false
OERealm.UserDetails.realmTokenFile=realm.cp

W ustawieniach PASOE dodajemy procedurę activate.p. Można to zrobić w OE Explorer (jak poniżej), w pliku openedge.properties lub w Dev. Studio Open Launch configuration -> Startup. Ta ostatnia metoda ustawia zmienne tylko tymczasowo i jest bardzo wygodna w testowaniu.
Procedura ta jest zapisana w podkatalogu …/realmpas/openedge. Uruchamia ona procedurę dumpCP.p, którą także musimy umieścić w tym katalogu. Zapisuje ona do logu dane o Client-Proncipal.

Po tych wszystkich zabiegach tak wygląda podkatalog …/realmpas/openedge

… a tak pliki w projekcie.

Uruchamiam PASOE i próbuję zalogować się do mojego serwisu: http://localhost:8853/myrealm/static/auth/login.jsp

Próba jest udana i w logu agenta możemy znaleźć nast. informacje:

.....
(Procedure: 'dumpCP.p' Line:16) psc.stat.realm.OEUserRealm&ValidateUser Client-Principal:
(Procedure: 'dumpCP.p' Line:17) ID:         'oerealm@OESPA'
(Procedure: 'dumpCP.p' Line:18) session-id: 1ehUo504Taq+XFpP8CFSMw
(Procedure: 'dumpCP.p' Line:19) state:      SSO
(Procedure: 'dumpCP.p' Line:25) details: The CLIENT-PRINCIPAL object credentials were validated by an external system
(Procedure: 'dumpCP.p' Line:27) roles: RESTSpaClient
.....
(Procedure: 'ValidateUser psc.stat.realm.OEUserRealm' Line:590) Lookup ABL user account for: restuser1@RealmDom
(Procedure: 'ValidateUser psc.stat.realm.OEUserRealm' Line:599) ValidateUser found user: restuser1@RealmDom
(Procedure: 'ValidateUser psc.stat.realm.OEUserRealm' Line:613) Lookup user account for: restuser1@RealmDom returned id: 2
.....

Pliki klas możemy oczywiście napisać sami, ale potrzebna jest do tego odpowiednia wiedza. Na początek warto bazować na tych przykładowych plikach.
I to by było na tyle.

Bezpieczeństwo w PASOE cz. IV – LDAP, domeny i CP

W poprzednim artykule wyszliśmy poza technologię Progress Software i dzięki Apache Directory Studio przeprowadziliśmy uwierzytelnienie użytkowników korzystających z restowej aplikacji PASOE.

Pora wykonać następny krok (naprzód!) i uwzględnić w całym procesie token – obiekt CLIENT-PRINCIPAL. Obiekt ten został wprowadzony w OE10, wraz z pojawieniem się technologii Auditing. Przypomnę, że chodziło o rejestrowanie zmian w systemie bazodanowym i niezbędnym było posiadanie informacji, kto te zmiany wprowadza. Domyślnie, auditing korzysta z wartości user-id użytkownika, który jest zdefiniowany w bazie.

Jednakże w kontekście aplikacji bardziej odpowiedni jest identyfikator użytkownika sesji OpenEdge. Dzięki takiemu identyfikatorowi – tokenowi, aplikacja nie musi sprawdzać za każdym razem gdy jest to konieczne, kto jest aktualnie zalogowany. Wszystkie potrzebne informacje są bezpiecznie przechowywane w obiekcie sesji CLIENT-PRINCIPAL. Obiekt ten może zawierać nie tylko dane użytkownika, ale dodatkowe właściwości jak np. role potrzebne w procesie autoryzacji.

CLIENT-PRINCIPAL (CP) jest szczególnie przydatny w aplikacjach rozproszonych (AppServer, PASOE) ponieważ może zarządzać kontrolą dostępu dla wielu procesów aplikacji.

Nie będę omawiał wszystkich szczegółów związanych z CP, gdyż jest to temat zbyt obszerny. Bardzo ważne jest to, że do “zapieczętowania” (seal) obiektu i późniejszego jego użycia w sesji, użytkownik musi być zdefiniowany w tzw. domenie i musi być znany klucz (Access Code) do domeny. Czyli: definiujemy domeny w bazie (nazwa domeny, klucz dostępu), a następnie definiujemy użytkownika w danej domenie. OK, to powinno nam na razie wystarczyć. Na poniższym rysunku widać narzędzie Database Administration i okno do definiowania domen ( opcja: Admin -> Security -> Domain Maintenance -> Domains…).

Teraz uwaga! użytkownicy nie muszą znajdować się w bazie, mogą być zdefiniowani w systemie LDAP, co zaraz pokażę. Definicje domen w bazie będą jednak potrzebne. Później wyjaśnię dlaczego.

Teraz jest dobry moment żeby podłączyć PASOE do serwera bazy danych.

Proszę zwrócić uwagę na dwie domeny: adminusers i webusers (opis: LDAP), które zdefiniowałem na potrzeby tego artykułu. Kodem dostępu do domen jest odpowiednio: adminpa, webpa.
Tworzymy prosty tekstowy plik zawierający pary wartości: nazwa domeny, kod dostępu. Zobaczmy taki przykładowy plik ldapasreg.csv.

Posłuży on jako parametr wejściowy do utworzenia zaszyfrowanego pliku rejestru, który może służyć do zapieczętowania tokena. W oknie znakowym podajemy komendę:
gendomreg ldapasreg.csv ldapasreg.bin.
Wygenerowany plik ldapasreg.bin kopiujemy do podkatalogu PASOE conf.

Teraz zabieramy się za modyfikację struktury w Apache Directory Studio. Po uruchomieniu instancji serwera i otwarciu połączenia dodajemy dwie grupy: OED:adminusers, OED:webusers. Jak łatwo się domyślić, to są nasze domeny. W LDAP nie ma obiektów typu domena, więc definiujemy grupy, a żeby odróżnić je od zwykłych grup dodajmy np. przedrostek. Użyłem przedrostka OED:, ponieważ oznacza OpenEdge Domain, ale można użyć dowolnego jaki nam pasuje.


W grupie OED:adminusers dodałem użytkownika Piotr Adminowy (czyli admin1), a w domenie OED:webusers użytkownika Marek Webowy (user1). Tym samym należą oni do dwóch grup (drugą jest PSCUser).

Przechodzimy do pliku: [working directory]\[instancja pasoe]\webapps\ROOT\WEB-INF\oeablSecurity.properties i dodajemy ustawienia:

## OEClientPrincipalFilter.registryFile=ABLDomainRegistry.keystore
OEClientPrincipalFilter.registryFile=ldapasreg.bin
...
 ## Used to obtain an OE Domain name from the authenticated user's list of
 ## roles if the user did not supply one (overrides the default domain property)
 OEClientPrincipalFilter.domainRoleFilter=ROLE_OED:(.*)

Pierwszy parametr określa binarny plik, który utworzyliśmy wcześniej, drugi to prefix określający domenę. Z poprzedniego artykułu wiemy, że dla określenie roli, do nazwy grupy użytkownika zostanie dodany prefix ROLE_ (parametr ldap.authpopulator.rolePrefix). Natomiast dla określenia domeny, zostanie zidentyfikowany ciąg znaków ROLE_OED: i wszystko co nastąpi po nim, to nazwa domeny. Czyli dla użytkownika admin1 będzie to adminusers, a dla user1 webusers.
Ponieważ w pliku binarnym istnieje taka domena i kod dostępu, uwierzytelnienie powinno się udać.

Zanim przejdę dalej trzeba odpowiedzieć na jedno ważne pytanie: dlaczego informacje o domenach znajdują się w trzech miejscach: bazie danych, pliku bin, serwerze LDAP? Aby to zrozumieć musimy przypomniec sobie, że PASOE to połączenie dwóch technologii: ABL i Java (Tomcat). W Spring Security (Java) tworzony jest token, który Tomcat może zapieczętować dzięki informacjom w pliku bin. Token ten jest transformowany do CLIENT-PRINCIPAL ABL, dzięki czemu możemy korzystać z metod ABL aby np. modyfikować role, zarządzać stanem CP itd. CP nie korzysta z pliku bin, dane o domenach pobiera z bazy. Tutaj w bazie nie trzeba definiować użytkowników w domenach, są oni zdefiniowani tylko na serwerze LDAP.

Ponieważ możemy teraz korzystać z obiektu CP, dodajmy dwie procedury w konfiguracji naszej instancji PASOE, dla otwarcia sesji i rozpoczęciu żądania. Całe procedury można pobrać tutaj.


Pierwsza procedura wczytuje parametry domen z bazy.
cpStartup.p

// Loading domain registry for the session
m_lOK = SECURITY-POLICY:LOAD-DOMAINS(1).

pcActivate.p weryfikuje poprawność zapieczętowania CP i wydruk jego atrybutów do logu.
cpActivate.p

// Verify if the Client-Principal is sealed successfully or not. If not, return error.
IF lOK THEN 
DO:
    // Dump the Client-Principal attributes
   
    MESSAGE "    ID:         '" + hCP:QUALIFIED-USER-ID + "'".
    MESSAGE "    session-id:" hCP:SESSION-ID.
    MESSAGE "    state:" hCP:LOGIN-STATE.
    MESSAGE "    roles: " + hCP:ROLES.
    MESSAGE "     domain: " + hCP:DOMAIN-NAME.
    
    cList = hCP:LIST-PROPERTY-NAMES.
    iListSize = NUM-ENTRIES(cList, ",").
    IF ( 0 < iListSize ) THEN 
    DO iListPos = 1 TO iListSize:
        DEFINE VARIABLE cProp AS CHARACTER NO-UNDO.
        DEFINE VARIABLE cVal  AS CHARACTER NO-UNDO.

        MESSAGE "    properties:".
        cProp = ENTRY(iListPos, cList, ",").
        cVal = hCP:GET-PROPERTY(cProp).
        MESSAGE "          property:" cProp ", value:" cVal.
    END.
    
    // Set the Client-Principal as client to connect with DB.
    SET-DB-CLIENT(hCP).
    
END.

Restartujemy teraz PASOE i wywołujemy ekran logowania: http://localhost:[port]/rest/_oepingService/_oeping
Podajemy dane: user1, user1. Dane są uwierzytelnione, ale najciekawsze informacje znajdujemy w logu agenta ldapas.agent.[data].log
Po pierwsze mamy wpis o prawidłowym wczytaniu domen z pliku cpStartup.p

Po drugie możemy odczytać parametry tokena CLIENT-PRINCIPAL wygenerowane przez plik cpActivate.p.

Widać, że pełne id użytkownika zostało uzupełnione o nazwę domeny a także, że użytkownik dostał nową rolę.
To chyba jest najbardziej zaawansowany z artykułów, które do tej pory Wam przedstawiłem. Jeśli ktoś przećwiczy cały proces – gratuluję!
W razie pytań piszcie, jak zwykle, na PUG Poland.

Bezpieczeństwo w PASOE cz. III – LDAP

W tym artykule powracamy do tematu związanego z bezpieczeństwem w PASOE, które było omawiane ok. pół roku temu. Dla przypomnienia: część I oraz część II. Warto przypomnieć sobie te wiadomości bo będziemy z nich zaraz korzystać.

Spring Security to elastyczny framework, w którym administrator może wybrać poziom  zabezpieczeń w zależności od wymagań związanych z aplikacją. Pokażę jak przeprowadzić uwierzytelnienie użytkowników, którzy nie znajdują się w bazie, nie są zdefiniowani w plikach tekstowych, ale w zewnętrznym systemie LDAP, na przykładzie Apache Directory.

Instalujemy Apache Directory Studio, które zawiera serwer LDAP oraz środowisko oparte na Eclipse, do stworzenia hierarchicznej struktury, zawierającej m.in. konta użytkowników.

Na temat tworzenia takiej struktury w ADS czy innym systemie LDAP (Active Directory, OpenLDAP, itp) można znaleźć wiele informacji w sieci. Bardzo przydatne na początku są filmiki instruktażowe na youtube. Ja omówię ten proces bardzo ogólnie, na potrzebę niniejszego artykułu. Po pierwsze dodajemy nowy serwer, nazwę go localhost.


W widoku Connections definiuję połączenie dla tego serwera o nazwie local: Hostname: localhost (lub IP), domyślny port 10389.

Następnie w zakładce Authentication, wybieram Bind DN or user: uid=admin,ou=system. Domyślne hasło: secret.

Uruchamiamy zdefiniowany serwer oraz połączenie i możemy przystąpić do tworzenia schematu. Trzeba pamiętać, że będzie on dostępny tylko przy aktywnym połączeniu.
Ten schemat można utworzyć na różne sposoby. Ja zacznę od stworzenia obiektu organizacji.
Pod głównym węzłem dc=example,dc=com dodajemy obiekt typu organization o nazwie o=progress
Pod tym elementem tworzymy dwa obiekty typu organizationalUnit ou=groups oraz ou=users.

Pod users dodajemy przykładowych użytkowników typu inetOrgPerson. Dodałem dwóch użytkowników – nasuwa się pytanie jak ich identyfikować, mamy pola cn i sn… – otóż dla identyfikacji z zewnątrz ważny jest atrybut uid (admin1 i user1) oraz userPassword, taki sam jak nazwa użytkownika. Czyli logując się jako zwykły użytkownik (Marek Webowy) podamy dane: user1, user1.

Po uwierzytelnieniu przychodzi pora na autoryzację. Ta jest realizowana za pomocą ról. Zaglądając do poprzednich artykułów możemy zobaczyć, że w pliku pasoe oeablSecurity.csv są zdefiniowane role ROLE_PSCUser, ROLE_PSCAdmin, ROLE_PSCDebug. Dla demonstracji wykorzystamy tylko jedna rolę i stworzymy jedną grupę PSCUser typu groupOfUniqueNames.

W grupie tej umieszczamy użytkowników, tzn. ich atrybuty cn (Common Name). Pamiętajmy, że pełna nazwa zawiera elementy aż do węzła głównego, czyli np. dla użytkownika user1:
cn=Marek Webowy,ou=users,o=progress,dc=example,dc=com.

OK, zrestartujmy połączenie. Możemy teraz przystąpić do konfiguracji PASOE. Ja tworzę nową instancję o nazwie ldapas bez dostępu do bazy.
Konfigurację tę przeprowadzimy w, omawianym już w poprzednich częściach, pliku [working directory]\[instancja pasoe]\webapps\ROOT\WEB-INF\oeablSecurity.properties.
Wybieramy proces zarządzający uwierzytelnieniem ldap oraz model logowania form.

http.all.authmanager=ldap
client.login.model=form

Następnie dodajemy parametry logowania do serwera ldap oraz filtry wyszukiwania informacji o użytkowniku oraz grupie, do której należy.

ldap.root.dn to definicja węzła, od którego zaczyna się wyszukiwanie informacji w strukturze, ldap.usersearch.base to z kolei węzeł, pod którym znajdują się definicje użytkowników, ldap.usersearch.filter określa zakończenie wyszukiwania po znalezieniu elementu uid.

Podobne parametry definiujemy dla grup. Całość wygląda mniej więcej tak:

 ## Required LDAP Server Authentication Manager configuration properties 
 ldap.url=ldap://localhost:10389
 ldap.manager-dn=uid=admin,ou=system
 ldap.manager-password=secret
 
 ldap.root.dn=o=progress,dc=example,dc=com

 ldap.usersearch.base=ou=users  
 ldap.usersearch.searchSubtree=true
 ldap.usersearch.filter=(uid={0})
 
 ldap.grouprole.attribute=cn
 ldap.groupsearch.base=ou=groups
 ldap.groupsearch.searchSubtree=true
 ldap.groupsearch.filter=(uniqueMember={0})

 ldap.authpopulator.rolePrefix=ROLE_

Podawanie hasła w postaci jawnej (secret), to niezbyt dobry pomysł. Można to wyeliminować kodując hasło przy pomocy komendy: stspwdutil encrypt [hasło].

Ostatni parametr (wartość domyślna ROLE_) określa prefix dla roli jaki będzie dodany do nazwy grupy, czyli dla PSCUser pełna nazwa będzie ROLE_PSCUser.

Według konwencji nazewnictwa w LDAP, nazwy ról mają być pisane dużymi literami. W LDAP są one zamieniane z automatu, my musimy zmienić je w pliku oeablSecurity.csv, np. z ROLE_PSCUser na ROLE_PSCUSER itd.

Restartujemy PASOE. Wchodzimy do linku testującego:
http://localhost:[port]/rest/_oepingService/_oeping
Podajemy dane: user1, user1.

Mamy dostęp do serwisu.

OK, ale zazwyczaj nie ma tak dobrze. Często zanim wszystko skonfigurujemy pojawia się komunikat o braku dostępu. W logach nic nie ma, gdzie szukać informacji? Musimy odblokować ilość informacji zapisywanych do logów. W pliku [working directory]\[instancja pasoe]\conf\logging-pasoe.properties zmieniamy poziom zapisów z WARN na DEBUG, a ERROR na INFO, jak poniżej. Konfigurację zapisów do logów możemy zrobić także z poziomu danej aplikacji, ale tutaj poniższa zmiana wystarczy. Uwaga! ta zmiana powoduje znaczne zwiększenie tekstu w logach.

W pliku ldapas_authn.[data].log (przypominam, że moja instancja nazywa się ldapas) znajduje się informacja o udanym uwierzytelnieniu. Informacje o nieudanych logowaniach znajdują się w pliku ldapas_authz.[data].log

[data i czas] ldapas ROOT:f:0000000a success user1

W logu ldapas.[data].log znajduja się m.in. wpisy:

...LdapAuthenticationProvider - Processing authentication request for user: user1...
...FilterBasedLdapUserSearch - Searching for user 'user1', with user search [ searchFilter: '(uid={0})', searchBase: 'ou=users  '...
...Searching for entry under DN 'o=progress,dc=example,dc=com', base = 'ou=users', filter = '(uid={0})'... 
...Found DN: cn=Marek Webowy,ou=users...
......
...Searching for roles for user 'user1', DN = 'cn=Marek Webowy,ou=users,o=progress,dc=example,dc=com', with filter (uniqueMember={0}) in search base 'ou=groups'...
......
...Granted Authorities: ROLE_PSCUSER;...

Wpisów jest wiele, ale można prześledzić proces wyszukiwania oraz uwierzytelniania i autoryzacji.

Następnym razem chciałbym pokazać jak PASOE korzysta z obiektu CLIENT-PRINCIPAL przy autoryzacji LDAP.

Bezpieczeństwo w PASOE cz. II

Część druga bezpieczeństwa w PASOE to raczej tylko suplement, związany z uwierzytelnieniem i autoryzacją użytkowników opartym o dane w plikach tekstowych w podkatalogu serwera aplikacji.

Po pierwsze, autoryzacja użytkowników z pliku users.properites. Każdy z nich ma przypisana rolę np.: ROLE_PSCUser, ROLE_PSCAdmin, ROLE_PSCDebug czy ROLE_None.

Skąd wiadomo, co te role oznaczają i gdzie są zdefiniowane? Żeby się dowiedzieć trzeba otworzyć plik: [working directory]\[instancja pasoe]\webapps\ROOT\WEB-INFF\oeablSecurity.csv.

Pliku oeablSecurity.csv określa kontrolę dostępu do adresów URL dla aplikacji webowych. Każdy wiersz w pliku jest uporządkowanym zestawem trzech wartości.

Odpowiadają one trzem atrybutom elementu przechwytującego URL w Spring Security, a mianowicie:
– wzorzec – wzorzec adresu URL, który może zawierać symbole wieloznaczne i wyrażenia regularne
– metoda – metoda dostępu HTTP
– dostęp – dozwolone role dostępu do zasobu.

Na poniższym obrazku widzimy kontrole dostępu dla poszczególnych warst transportowych. Najpierw APSV (metody HAD, GET, POST) i role, potem SOAP, REST, WEB, a następnie bardziej szczegółowe definicje dla wybranych URI.

Dodajmy, że ustawienia w tym pliku oraz w oeablSecurity.properties znajdują się w kilku lokalizacjach i mają charakter hierarchiczny, np. plik oeablSecurity.csv znajdziemy także w: [working directory]\[instancja pasoe]\conf\oeablSecurity.properties.csv, a oeablSecurity.properties jeszcze w kilku miejscach.

Pliki te bardziej zagnieżdżone dziedziczą ustawienia od plików znajdujących się w podkatalogach powyżej. Dzięki temu można precyzyjnie określić zabezpieczenia dla całej instancji PASOE, aplikacji ABL (agenta wielosesyjnego) czy aplikacji WEB.

Do tej pory podawane przez nas hasła były w postaci jawnej. Co jednak zrobić żeby je zaszyfrować, tak aby haker, który skopiuje pliki z dysku nie miał z nich pożytku?

Sprawa jest bardzo prosta. Po pierwsze zmieniamy nazwę procesu managera uwierzytelniającego dane z local na extlocal.

 

[working directory]\[instancja pasoe]\webapps\ROOT\WEB-INFF\oeablSecurity.properties.

Wartość parametru client.login.model=form lub basic.

Szyfrujemy hasło poleceniem: genspringpwd [hasło], np. genspringpwd password

Otrzymujemy: $2a$09$EU0wp9hga2zmfKBUg21nAeVObPBQQ3erbW53XCcJiQYr8s4QwoCki i tę wartość wstawiamy do pliku users.properites w miejsce jawnego hasła np. dla użytkownika myrestuser.

Restartujemy PASOE i logujemy się wpisując hasło niezaszyfrowane.

Sprawdzamy, że logowanie się powiodło.

Bezpieczeństwo w PASOE cz. I

Większość nowoczesnych, rozproszonych aplikacji korzysta z serwera aplikacji
dla logiki biznesowej. Korzystanie z serwera PASOE jest bardzo dobrym rozwiązaniem
ponieważ może on bezpośrednio obsługiwać wszystkie typy klientów, jest łatwo skalowalny oraz
może zapewnić bezpieczeństwo aplikacji przy użyciu Spring Security.

Spring Security to framework, który koncentruje się na zapewnianiu uwierzytelniania i autoryzacji dla aplikacji.
Spring Security można rozszerzyć w celu spełnienia niestandardowych wymagań. Poziom bezpieczeństwa zależy od nas, ponieważ to my decydujemy, którą technologię zabezpieczeń wybieramy (lokalne pliki, LDAP, OEREALM, STS i inne).

PASOE zawsze uruchamia Spring Security w sposób domyślny. Nawet próba dostępu do serwisu REST przez użytkownika anonymous wywoła proces uwierzytelniania, autoryzacji i ew. utworzenia tokena Spring Security oraz obiektu ABL CLIENT-PRINCIPAL.

Żeby to zademonstrować, stwórzmy i wystartujmy przykładowy serwer PASOE (ja nazwę go mysec). Od wersji OE12.1 każdy serwer aplikacji startuje serwis ping – jest on dostępny pod adresem URL:
http://localhost:[port]/rest/_oepingService/_oeping


Oznacza to, że PASOE wystartował i mamy dostęp do serwisu ping.

Zobaczmy jakie są domyślne ustawienia dla tego serwisu, który procuje w web aplikacji ROOT. Otwieram plik oeablSecurity.properties w lokalizacji C:\WrkOpenEdge121\mysec\webapps\ROOT\WEB-INF.

Znajdujemy wpis: client.login.model=anonymous.

Oznacza on, że każdy użytkownik (anonymous) ma dostęp do wszystkich aplikacji w ROOT.

Powyżej, widzimy wpis: http.all.authmanager=local. Oznacza on, że uwierzytelnienie jest lokalne w oparciu o użytkowników zdefiniowanych w pliku:
C:\WrkOpenEdge121\mysec\webapps\ROOT\WEB-INFF\users.properites.
Zawartość tego pliku jest następująca:

restuser=password,ROLE_PSCUser,enabled
restdebug=password,ROLE_PSCUser,ROLE_PSCAdmin,ROLE_PSCDebug,enabled
restadmin=password,ROLE_PSCUser,ROLE_PSCAdmin,enabled
restnone=password,ROLE_None,enabled

Chcemy teraz wymusić logowanie ze strony użytkownika – ustawiamy wartość client.login.model=form.
Restartujemy PASOE i ponawiamy dostęp do URL oeping.
Bazując na danych w pliku users.properties wpisujemy: restuser i password. W efekcie dostajemy dostęp do serwisu (patrz. pierwszy rysunek).


Żeby pokazać, że dostaliśmy token od systemu, otwórzmy nową kartę w przeglądarce (ta sama sesja) i wpiszmy URL dla serwisu ping. Dostajemy od razu dostęp, bez logowania.

Jeśli podamy dane restnone i password lub jakiekolwiek inne, nie występujące w pliku, dostęp jest zabroniony.

Dodajmy teraz do pliku users.properties własnego użytkownika, o uprawnieniach takich jak restuser i zmieńmy nazwę na myrestuser.

restuser=password,ROLE_PSCUser,enabled
myrestuser=password,ROLE_PSCUser,enabled
restdebug=password,ROLE_PSCUser,ROLE_PSCAdmin,ROLE_PSCDebug,enabled
restadmin=password,ROLE_PSCUser,ROLE_PSCAdmin,enabled
restnone=password,ROLE_None,enabled

Aby zmiany zostały wczytane, restartujemy PASOE komendą:
pasman pasoestart -v -I mysec -restart

Logujemy się jako nowy użytkownik…

…który ma dostęp do serwisu rest.

O dalszych podstawach zabezpieczeń napiszę w drugiej części.

Serwisy REST Webhandler po raz trzeci

W 2018 opisałem 2 przykłady serwisów REST Webhandler ABL. Dostęp do nich jest nie poprzez warstwę transportową REST lecz WEB.

Temat powraca ze względu na Wasze zainteresowanie tą metodą. Intuicyjnie, niektórzy uważają, że jest to lepszy sposób na budowanie serwisów po przejściu na serwer aplikacji PASOE, ze względu na to że są to serwisy napisane w języku ABL. Niektórzy uważają jednakże, że ten typ serwisów jest trudniejszy do wygenerowania w porównaniu z typowymi serwisami REST Data Object Service. Pokażę za chwilę, że serwisy z użyciem Web Handera (w skrócie WH) są również bardzo proste.
W niniejszym blogu znajdziecie 2 metody tworzenia typowych serwisów REST: Data Object Service oraz z mapowaniem elementów URI. Pierwsza metoda jest bardzo łatwa, ale ma pewne ograniczenia, druga bardziej elastyczna, ale wymagająca więcej pracy.

Z serwisami WH jest podobnie. To co pokazałem 2 lata temu, to trudniejsza, elastyczna metoda związana z napisaniem własnego web handlera. Jednakże, można użyć szybkiej, prostej metody Data Object Service, co teraz chciałbym pokazać.

Tworzymy projekt typy WEB. Zaznaczamy “Create a Data Object Service….”.

Możemy poprzestać na domyślnej nazwie aplikacji webowej, lub nadać własną: tutaj wh. Aplikacja będzie wdrożona na serwerze oepas1.

Serwis ABL będzie miał nazwę whsrv.

Projekt jest podłączony do bazy danych sports2000. Naciskamy Finish.

Projekt został utworzony. Teraz zdefiniujemy klasę Business Entity o nazwie customer.

Wybieramy tabelę Customer z bazy sports2000 oraz nazwę zasobu w URI: /customer.

Prawym klawiszem myszy klikamy na wygenerowany serwis i Edit. Zaznaczamy klasę customer.cls, która ma być źródłem dla serwisu. Naciskamy Finish.

Warto zaznaczyć, że dla serwisów typy WEB obok pliku .json jest wygenerowany plik .gen. Możemy to zauważyć w widoku konsoli.

Teraz pora na restart pasoe i sprawdzenie naszego serwisu. W przeglądarce (tutaj Firefox) wpisujemy localhost:[port]/wh/web/pdo/whsrv/customer

W adresie możemy skorzystać z filtra; chcemy np. tylko rekordy z Finlandii: localhost:[port]/wh/web/pdo/whsrv/customer?filter=Country=”Finland”

Proste, prawda?

Jakie są rekomendacje Progress Software dotyczące wyboru warstwy transportowej i metody budowania serwisów wg warstwy REST czy WEB.

REST – oparte na Javie, są rekomendowane przy wystawianiu istniejącej, restowej logiki biznesowej, gdy nie chcemy pisać kodu od początku.

WEB – oparte na języku ABL, o wiele bardziej skalowalne. Są rekomendowane jeśli chcemy pisać serwisy od zera.

PASOE i WebSpeed

Myślę, że wielu spośród polskich klientów Progressa pamięta czasy wersji 9 (koniec lat 90-tych), z którą wprowadzona została technologia tworzenia aplikacji webowych WebSpeed. Składał się on z dwóch produktów: WebSpeed Transaction Servera – odpowiedzialnego za uruchamianie i poprawność działania aplikacji, zapewniającego spójność transakcji i danych przy jednoczesnym korzystaniu z wielu baz. Drugim produktem był WebSpeed Workshop, złożone środowisko do tworzenia aplikacji.

Pamiętam, że technologia ta cieszyła się sporym zainteresowaniem naszych klientów, co zaowocowało kilkoma szkoleniami z tego zakresu. W wersji OpenEdge 10, WebSpeed został scalony z produktem OpenEdge AppServer. Po wprowadzeniu nowego serwera aplikacji PASOE i zaprzestaniu rozwijania klasycznego AppServera pojawiło się pytanie: co dalej z aplikacjami WebSpeed?

Zanim odpowiem na to pytanie chciałbym krótko przypomnieć w jaki sposób można było tworzyć aplikacje WebSpeed. Użytkownik miał do wyboru trzy możliwości.

Pierwszym był plik HTML, w którym można było osadzić elementy języka SpeedScript pomiędzy znacznikami <script language=”SpeedScript”> … </script>. SpeedScript, to był w zasadzie język 4GL z wyłączeniem operacji wejścia/wyjścia. Zamieszczam prosty przykład; operacje wyjścia kierowane są do predefiniowanego strumienia.

<HTML>
  <HEAD>
  </HEAD>
  <BODY>
    <H1> Customer List </H1>
    <SCRIPT LANGUAGE=”SpeedScript”>
      FOR EACH customer:
        DISPLAY {&WEBSTREAM} customer.
      END.
    </SCRIPT>
  </BODY>
</HTML>

Drugim sposobem było niejako odwrócenie ról; językiem nadrzędnym był SpeedScript a znaczniki HTML były osadzane w strumieniu {&OUT}, jak poniżej…

PROCEDURE ws-out:
{&OUT}
 „<HTML>”:U SKIP
 „<BODY>”:U SKIP
 .
  FOR EACH customer:
   {&DISPLAY} customer.
  END.
{&OUT}
 „</BODY>”:U SKIP
 „</HTML>”:U SKIP
 .
END PROCEDURE.

Wreszcie ostatnim sposobem, najbardziej rozbudowanym było mapowanie HTML. Tworzone były wówczas 2 pliki: HTML (zwykle forma z polami i przypisaną akcją) oraz plik .w.

Otóż, w nowym serwerze aplikacji można obsługiwać dwa pierwsze typy aplikacji. Jednakże, jeśli przypomnimy sobie 2 artykuły PASOE i serwisy WebHandler zobaczymy, że ta nowa technologia daje nam o wiele większe możliwości.

Sposób otwierania naszych aplikacji .w jest bardzo prosty.

Załóżmy, że mamy skonfigurowaną instancję serwera aplikacji, która połączona jest do bazy danych sports2000. Chcemy otworzyć plik w-custlist.w, będący prostą aplikacją WebSpeeda.

W katalogu roboczym naszej instancji przechodzimy do podkatalogu: %WRK%\instancja\webapps\ROOT\WEB-INF\openedge i umieszczamy tam plik .w. (oczywiście zamiast słowa ‘instancja’ umieszczamy nazwę naszego pasoe).

Następnie otwieramy plik %WRK%\instancja\conf\openedge.properties
i szukamy tam frazy: instancja.ROOT.WEB.defaultHandler.
Powinna mieć wartość: OpenEdge.Web.OpenEdge.Web.CompatibilityHandler.
Jeśli tak nie jest uruchamiamy komendę:
oeprop instancja.ROOT.WEB.defaultHandler=OpenEdge.Web.OpenEdge.Web.CompatibilityHandler
Wpis w pliku konfiguracyjnym będzie miał zatem postać:

[instancja.ROOT.WEB]
    defaultCookieDomain=
    wsRoot=/static/webspeed
    srvrDebug=1
    defaultHandler=OpenEdge.Web.CompatibilityHandler

Oczywiście możemy także wartości parametrów wpisywać ręcznie, ale łatwiej wtedy o pomyłkę. Zawsze najpierw warto zrobić kopię pliku konfiguracyjnego.

Restartujemy instancję serwera i wpisujemy w przeglądarce URL:

http://localhost:8810/web/w-custlist.w

Proszę zauważyć, że wykorzystywana jest czwarta warstwa komunikacji – WEB. Zaglądając do wspomnianych wcześniej 2 artykułów można spróbować zdefiniować klasy obsługujące różne wywołania dla odpowiednio podanych wartości URL.

1 2 3