Category: Development

Debugging w aplikacjach PASOE

W kilkunastu postach opisywałem tworzenie serwisów i aplikacji z udziałem serwera aplikacji PASOE i coraz więcej naszych klientów korzysta z tej technologii. Coraz częściej powtarza się pytanie: jak można wykorzystać debugger aby wychwytywać błędy i testować aplikacje.
PASOE to połączenie technologii Tomcat (Java) i OpenEdge (ABL), więc kompletny proces debuggowania jest dość złożony.
Tutaj chciałbym pokazać jak zacząć ten proces z punktu widzenia OpenEdge’a.

Jak zwykle przed przystąpieniem do wykorzystania debuggera, trzeba włączyć tę funkcjonalność w środowisku OpenEdge. Należy uruchomić komendę prodebugenable -enable-all jako administrator.

Drugim krokiem jest wdrożenie web aplikacji oedb.war w testowanej instancji. Pamiętajmy, że ze względów bezpieczeństwa, nigdy nie wdrażać jej w środowisku produkcyjnym!
pasman deploy -I oepas1 %DLC%\servers\pasoe\extras\oedbg.war


Cały proces debuggowania będzie odbywał się w Progress Developer’s Studio for OpenEdge.
Wykorzystam do testowania plik klasy wygenerowany przy tworzeniu prostego serwisu REST i dodania zasobu (Business Entity) Customer, co opisywałem na początku 2016 roku.
Dostajemy klasę customer.cls z metodami CRUD: CreateCustomer, ReadCustomer, UpdateCustomer i DeleteCustomer. Ja wykorzystam metodę ReadCustomer i wstawię breakpoint zaraz za instrukcją SUPER:ReadData(filter). klikając po lewej stronie dwukrotnie myszką.

Teraz klikając prawym przyciskiem myszy na instancję PASOE wybieramy Restart in Debug.


Następnie uruchamiamy serwis w przeglądarce poprzez link dla Custnum=1,
http://localhost:8810/CustProj/rest/CustProjService/customer?filter=Custnum=1
a w następnej kolejności dla Custnum < 5.
http://localhost:8810/CustProj/rest/CustProjService/customer?filter=Custnum<5

W PDSOE w widoku dla zmiennych zobaczymy wartość filtra odpowiednio “Custnum=1″oraz “Custnum<5”.
Widać z tego, że zasada testowania aplikacji przy pomocy debuggera jest dość prosta.



Dodam jeszcze jedną informację, ponieważ byłem o to kilka razy pytany: W sytuacji gdy mamy wiele projektów i instancji PASOE, jak sprawdzić która instancja obsługuje dany serwis.
Można sprawdzić np. poleceniem tcman jakie serwisy są wdrożone w danej instancji, a w PDSOE podejrzeć właściwości danego projektu jak na widoku poniżej.

Cały proces debuggowania można prześledzić na kanale Youtube.
Webinar ten jest rozszerzony o testowanie aplikacji nie tylko lokalnych ale także zdalnych.

Development , ,

OpenEdge 12.7

5 maja pojawiła się wersja OpenEdge 12.7. Ma być ona ostatnią z wersji Innovation dla dwunastki ponieważ ostatnia, zapowiadana na koniec roku, ma być wersją LTS. Przyjrzyjmy się wybranym nowościom.

PROSTRCT REMOVEONLINE – nowa komanda poprawiająca dostępność bazy danych. Umożliwia usuwanie extentów lub całych obszarów bez konieczności zamykania bazy.

PROUTIL TABLEREORG to narzędzie służące do poprawy stopnia fragmentacji w tabelach (zastępuje operacje dump i load online) dla obszarów typu II. Wprowadzono je w OE 12.3, a teraz dodano nowe parametry np. restrict czy nosmartscan. Pierwsza opcja jest przeznaczona dla dużych tabel i pozwala na reorganizację wybranego fragmentu tabeli wg. wartości pola. Druga opcja wyłącza domyślne inteligentne skanowanie. Przykład poniżej.

Wprowadzono nowy typ pakietu (lub biblioteki) kodu aplikacji ABL, który można podpisać i weryfikować, aby mieć pewność, że skompilowany kod aplikacji ABL nie został uszkodzony ani zmodyfikowany. Ten nowy typ biblioteki jest znany jako plik archiwum i ma rozszerzenie .apl. Do utworzenia archiwum, dodawania r-kodów służy komenda PROPACK, a do podpisywania PROSIGN.

OpenEdge obsługuje teraz OAuth2 i SAML do uwierzytelniania i autoryzacji. Te standardowe protokoły zapewniają bezpieczny i wygodny mechanizm uwierzytelniania użytkowników bez udostępniania poufnych informacji. OpenEdge Authentication Gateway może automatycznie przekonwertować zweryfikowane tokeny na token OpenEdge Client Principal, który możemy obsługiwać w aplikacjach ABL.

Administrowanie PASOE: do tej pory można było skonfigurować instancje tak aby w razie potrzeby agent wielosesyjny uruchamiał dodatkowe sesje, ale nie było możliwości aby te sesje były automatycznie przycinane. W obecnej wersji OpenEdge dodano nowe właściwości do pliku openedge.properties, które umożliwiają administratorowi systemu skonfigurowanie instancji PASOE tak, aby sesje ABL były przycinane gdy nie są już potrzebne czy też gdy osiągnęły limit czasu lub pamięci.

W Developer Studio dodano ABL Type Hierarchy View, który pokazuje relacje rodzic-dziecko między klasami ABL i interfejsami, aby pomóc programiście ABL zobaczyć hierarchię i strukturę dziedziczenia klasy i przechodzenie do dowolnego elementu widocznego w widoku.

Dla wykorzystujących AI Archiver do zapisu After Image pojawiła się ciekawa możliwość wystartowania tego procesu online bez konieczności wykonania backupu. Jest to szczególnie istotne dla dużych baz gdy wykonanie kopii powodowało wstrzymanie wykonywanie transakcji.

W operacja przywracanie bazy PROREST dodano parametry do wykonania jej jako proces wielowątkowy.

Jest jeszcze kilka nowinek po które odsyłam do dokumentacji.

Administracja, Development, Info ogólne , ,

Profiler – narzędzie dewelopera cz. III

Coraz więcej programistów korzysta z narzędzia Developer Studio, pora więc pokazać jak korzystać w nim z Profilera (dostępnego od wersji OE 11.6), omawianego w dwóch poprzednich artykułach.
Środowisko tego narzędzia nadaje się o wiele bardziej do wyświetlania złożonych informacji w kilku okienkach niż tradycyjny edytor.
Spróbujmy najpierw otworzyć wygenerowany wcześniej w profilerze plik typu .out. Najwygodniej będzie zmienić to rozszerzenie na natywne dla profilera czyli .prof.
Importuję do nowego projektu OpenEdge plik .prof oraz dwa pliki procedur.

Dwukrotne kliknięcie na plik .prof otwiera widok Profilera.

Opis kolumn jest analogiczny jak opisany w poprzednim artykule, więc nie będę się powtarzać. Nas interesuje teraz jak generować plik .prof z poziomu Developer Studio po dokonaniu pewnych zmian w programie (np. chcę aby procedura orderval.p wykonała się dla wszystkich iteracji).
Pierwszym krokiem jest dodanie katalogu profiler do ścieżki PROPATH dla projektu.
Następnie, wybieramy z menu Run -> Run Configurations. Dodajemy nową konfigurację (np. o nazwie Profiler), wstawiamy nazwę procedury CustReport.p…

… a w zakładce Profiler zaznaczamy pole Enable profiling.

Klikamy przycisk Run i czekamy aż program zakończy działanie, po czym otwiera się okno Viewera z nowymi statystykami.

Na razie kończę omawaiać to narzędzie. Niektórzy z Was chcieliby dowiedzieć się więcej o możliwości instalacji i wykorzystania OECC i temu poświęcę następne artykuły.

Development

Profiler – narzędzie dewelopera cz. II

Dziś kontynuujemy wykorzystanie narzędzia Profiler Control do przetestowania kodu naszej aplikacji. Weźmy np. prosty poniższy przykład CustReport.p który wyświetla w pętli podstawowe pola z tablicy Customer,

DEFINE VARIABLE dOrdervalue AS DECIMAL NO-UNDO.

FOR EACH customer WHERE custnum < 100:
   dOrdervalue = 0.
   IF custnum < 40 THEN 
      RUN ordervalue.p (custnum, OUTPUT dOrdervalue).
   
   DISP custnum name dOrdervalue.

END.

a dla części iteracji uruchamia dodatkową procedurę ordervalue.p zliczającą sumę zamówień klienta.

DEF INPUT PARAM icustnum AS INTEGER.
DEF OUTPUT PARAM dordval AS DECIMAL.

FIND customer WHERE customer.custnum = icustnum.

FOR EACH order OF customer, EACH orderline OF order:
   dordval += price * qty.
END.

Po uruchomieniu Profilera zostanie wygenerowany plik typu .out. Jeśli spróbujemy go otworzyć przy pomocy przycisku VIEW z panelu narzędzia, dostaniemy komunikat o błędzie: Cannot load data. Don’t know how to load data for version 3.
Otwórzmy plik zwykłym edytorem tekstowym, np. Notepad++. Na pierwszej pozycji znajduje się nr wersji a potem data. Zmieniamy wartość nr wersji 3 na 1.
Zobaczmy przy okazji, że plik ten zawiera informacje generowane podczas inicjalizacji sesji oraz dane niezbędne do analizy przy pomocy Viewera.

Po naciśnięciu VIEW zobaczymy poniższy ekran.

Profiler udostępnia statystyki dotyczące działania programu. Dane te są podzielone według bloków i poszczególnych linii kodu. Każdy blok reprezentuje aktualną procedurę, procedurę wewnętrzną lub funkcję. W górnym pasku, po lewej stronie możemy wybrać zarejestrowaną sesję. Obszar 1 zawiera następujące informacje:

Code Block: nazwa wewnętrznej procedury lub funkcji, tryger interfejsu użytkownika i nazwa programu
Calls To: liczba wykonań tego bloku kodu
Avg Time: średni czas w sekundach potrzebny do wykonania tego bloku kodu
Tot Time: całkowity czas w sekundach potrzebny do wykonania tego bloku kodu
%Session: procent całej sesji wykorzystany przez ten blok kodu w porównaniu z innymi blokami kodu
Cum Time: całkowity czas potrzebny do wykonania tego bloku kodu oprócz całkowitego czasu wszystkich bloków kodu wywołanych przez ten blok.

Obszar 3 zawiera informacje dot. linii kodu:

Line: numer linii w wybranym programie
Exec Count: liczba wykonań tej linii kodu
Avg Exec: średni czas wykonania tej linii kodu w sekundach
Tot Time: całkowity czas w sekundach potrzebny do wykonania tej linii kodu
Cum Time: całkowity czas w sekundach, jaki zajęło wykonanie tego wiersza kodu, a także wszelkich bloków kodu, wywołanych przez tę linię. UWAGA: ta liczba będzie się różnić od Tot Time tylko wtedy, gdy linia kodu jest instrukcją uruchomienia procedury lub wywołania funkcji.
Pozostałe pola nie są używane.

Wreszcie obszar 2.
Calling Code Block oraz Called Code Block umożliwiają nawigację między różnymi sekcjami kodu poprzez dwukrotne kliknięcie wybranego wiersza.
Widzimy, że procedura ordervalue.p była wywołana 38 razy, co zajęło niecałe 4% czasu sesji.

Jeszcze jedna sprawa – na ekranie wyjściowym Profilera (pierwszy obraz w poprzednim artykule) widzimy po prawej stronie trzy pola wyboru: Listing, Coverage, Tracking.
Pierwsze służy do wygenerowania listingu, który będzie widoczny w Viewerze. Coverage służy do generowania dodatkowych danych dla procedur zewnętrznych, a Tracking do określenia filtra dla generowania danych tylko dla określonych procedur. Jeśli zaznaczymy Listing i ponownie uruchomimy sesję, na ekranie pojawi się listing programu, a wybór linii kodu a w browserze podświetli tę linię na listingu. Bardzo użyteczna funkcja.


Teraz trzeba już tylko przetestować własne procedury aby zorientować się w przydatności Profilera.
To jeszcze nie koniec. W następnym odcinku zobaczymy jak używać tego narzędzia w Developer Studio.

Development

Profiler – narzędzie dewelopera cz. I

Profiler czy Profiler Control to narzędzie znane już od wersji V9 Progressa. Było dostępne w postaci źródłowej z katalogu DLC\src\samples\profile, a w późniejszych wersjach dodane do pakietu samples, który można pobrać oddzielnie. Jest to deweloperskie narzędzie darmowe i niewspierane. Wielu klientów korzysta z niego na całym świecie. Zostałem niedawno poproszony o przypomnienie jak rozpocząć z nim pracę, co opiszę w niniejszym artykule.

Profiler jest powszechnym i użytecznym narzędziem programisty do oceny wydajności aplikacji. Krótko mówiąc, profiler dostarcza „profil” konkretnego wykonania programu czyli informacje o czasach wykonania poszczególnych modułów oraz kolejność ich wywołań; dzięki czemu można przeanalizować, gdzie program spędza większość czasu i jaka część aplikacji wywołuje inną część aplikacji. W szczególności możemy przeanalizować czas wykonań dla konkretnych zapytań lub znaleźć podejrzanie dużą liczbę iteracji dla instrukcji.

Narzędzie to składa się z dwóch modułów – modułu zbierającego dane oraz modułu graficznego (Windows), w którym można te dane analizować. Profiler śledzi opóźnienia w aplikacji spowodowane przez kod programu ignorując jednocześnie te wywołane interakcją użytkownika.

Pierwsza wersja tego narzędzia wymagała utworzenia pustej bazy prof.db i załadowania do niej definicji z pliku prof.df. Ja przedstawię tutaj nowszą wersję, w której baza nie jest potrzebna gdyż wszystkie dane są gromadzone w tablicach tymczasowych.
Wersja ta zawiera graficzny interfejs użytkownika, który upraszcza uruchamianie i zatrzymywanie procedur. Może wykrywać czy jest uruchomiony Progress Dynamics a także umożliwia uruchamianie dynamicznych kontenerów oraz statycznych smart obiektów i innych procedur. Zawiera wszystkie te same informacje, ale eliminuje znaczną część złożoności poprzedniego narzędzia, eliminując czasochłonne ładowanie danych profilu. Do statystyk wykonania, dodano więcej informacji. To narzędzie zawiera również dodatkową funkcjonalność, która daje użytkownikowi możliwość wykonywania porównań i eksportowania danych do zewnętrznych programów. Można go pobrać tutaj.

W niniejszym artykule oprócz wprowadzenia i informacji ogólnych znajdziecie metody jak rozpocząć z nim pracę. W styczniu natomiast napiszę jak interpretować dane.

W zasadzie są dwie metody generowania danych dla profilera: uruchamiając narzędzie z parametrem startowym -profile lub używając handle (uchwyt) PROFILER. Najprostszym sposobem jest uruchomienie pliku profiler.w, co widać powyżej. Program ten uruchamiany jest bezparametrowo ale wykorzystuje on wspomniany uchwyt.
Pojawi się komunikat czy uruchomić sesję profilera. Jeśli potwierdzicie, przełącznik radiowy ustawi się w pozycji Profile, jeśli nie, w pozycji Run.
Wybieramy Profile i w polu Procedure wpisujemy nazwę profilowanej procedury (nie ma niestety drzewa systemu z plikami do wyboru). Oprócz pola procedury widać także pole Container. Jest ono aktywne gdy mamy otwartą sesję z produktem Progress Dynamics. Domyślnie narzędzie jest ustawione tak aby śledzić dane dla sesji klient-serwer lecz jest też możliwe śledzenie sesji dla klient-appserver dla Dynamics.

Po wpisaniu nazwy programu i naciśnięciu Run, dane zostaną zapisane do pliku, którego nazwa jest generowana automatycznie (możemy ją oczywiście zmienić). W tym przypadku clntprof20221227.out. Po zakończeniu procesu wybierz przycisk Stop. Spowoduje to, że program profilujący zakończy działanie procedury (o ile nadal działa) a dane sesji zostaną wyeksportuje pliku wyjściowego (jeśli zaznaczone jest pole Write On Stop). Dane można także zapisać w dowolnym momencie naciskając przycisk Write Data.

Możemy sami skorzystać z uchwytu PROFILER. Ta metoda jest wygodna jeśli chcemy programowo profilować tylko wybrane fragmenty kodu. Wymaga ona więcej pracy ale daje dodatkowe możliwości i w przypadku złożonych programów jest nieoceniona. Przykładowy fragment kodu widzimy poniżej.

ASSIGN
   PROFILER:DESCRIPTION = "Profiler Start"
   PROFILER:DIRECTORY = "c:/WrkOpenEdge126/"
   PROFILER:FILE-NAME = "clntprof20221227.out"
   PROFILER:COVERAGE = TRUE
   PROFILER:LISTINGS = TRUE
   PROFILER:ENABLED = TRUE
   PROFILER:PROFILING = TRUE.

Jeśli chcemy profilować dane całej aplikacji, możemy skorzystać z parametru startowego -profile profiler.txt który wstawiamy do ikonki lub skryptu uruchamiającego procedurę.

W piku profiler.txt definiujemy parametry np:

   -description "Profiler Start"
   -listings = "c:/WrkOpenEdge126/"
   -filename = "clntprof20221227.out"

OK, to na razie tyle. Następnym razem zajmiemy się generowaniem i analizą danych.

Development

OpenEdge 12.6

Wersja OpenEdge 12.6 pojawiła się z końcem września br. jako Innovation Release (termin który zastąpił Non-LTS Release) Podczas instalacji trzeba jak zwykle podać ścieżkę do JDK – w tej wersji jest to JDK 17.
Zaczynamy od nowości związanych z bazami danych.

PROUTIL IDXCOMPACT – to popularne narzędzie poprawiające wydajność indexów także dla bazy online. Komenda ta została wzbogacona o opcję UNUSEDBLOCKS, użyteczną szczególnie po operacji usuwania dużej liczby rekordów. Powoduje ona skanowanie łańcucha “delete” i czyszczenia bloków indexowych w przypadku indexów unikalnych. Stosowanie dla indexów nie-unikalnych nie spowoduje ostrzeżenia ani błędu na konsoli.

Z tą opcję nie można podać stopnia kompresji, gdyż spowoduje to ostrzeżenie i niewykonanie polecenia.

Obcięcie obszaru przechowywania danych online.
Do tej pory obcięcie obszaru (PROUTIL TRUNCATE AREA) można było wykonać jedynie dla zamkniętej bazy, po obcięciu pliku BI i wyłączeniu zapisu AI.
Obecnie operację można przeprowadzić dla bazy włączonej. Obcięcie obszaru stosuje się po usunięciu dużej ilości danych, np. przeniesieniu danych historycznych do innego obszaru. Obcięcie obszaru można wykonać tylko gdy w obszarze nie znajdują się żadne obiekty (tablice, indexy, LOBy).

Wprowadzono obsługę dużych plików dla licencji Workgroup, co ma zlikwidować problem gdy baza działająca w środowisku produkcyjnym Enterprise jest skopiowana do testowania i rozwoju, co często przeprowadza się w niższej licencji Workgroup. Od OE 12.6 znacznik obsługi dużych plików jest włączany automatycznie dla obu typów licencji.

Usprawniony został mechanizm działania narzędzia do naprawy indexów PROUTIL IDXFIX. Dla opcji 1 i 8 skanowane są tylko te bloki obszaru typu II, które należą do podanych tabel i indexów. Usprawnienie nie działa dla bloków obszaru I. Poprawiono także mechanizm kasowania rekordów w tym samym narzędziu.

Przejdźmy teraz do wybranych nowości deweloperskich.
Identyfikacja Memory Leaks. Programiści mogą teraz używać klasy OpenEdge.Core.Util.LeakCheck w bibliotece corelib do przetwarzania logów i identyfikacji wycieków pamięci. Dokładne informacje o tej klasie można znaleźć w dokumentacji.
Praktyczny opis identyfikacji wycieków pamięci znajduje się tutaj.

Środowisko Progress Developer Studio dla OpenEdge zostało zaktualizowane i korzysta z wersji Eclipse 4.23.

Został zoptymalizowany tutaj proces inicjalizacji widoczny szczególnie w przypadku złożonych i rozbudowanych workspace’ów.

Warto dodać, że w tym samym czasie pojawiła się nowa wersja OE Command Center 1.2, w której administratorzy systemu mogą monitorować metryki wydajności PASOE oraz baz danych OE. Metryki wydajności są zbierane przy użyciu standardu OpenTelemetry (OTel).
Zarządzanie PASOE zostało wzbogacone o funkcję klonowania instancji.
Ponadto, został zautomatyzowany proces instalacji w systemie Windows, zamiast ręcznej edycji skryptów uruchamiany jest teraz instalator.
O wielu innych nowościach możecie przeczytać w dokumentacji. Zapraszam do dyskusji na polskiej grupie PUG.

Administracja, Development, Info ogólne ,

Swagger UI i PASOE

Swagger UI jest narzędziem które umożliwia wizualizację zasobów API bez konieczności implementacji dodatkowych zewnętrznych aplikacji.

Swagger składa się z plików HTML, JavaScript i CSS, które dynamicznie generują dokumentację na podstawie interfejsu API.
Jest dostępny w PASOE począwszy od wersji OE 12.0 (domyślnie wyłączony). Od wersji OE 12.2 jest domyślnie włączony dla instancji deweloperskich – należy pamiętać aby nigdy nie włączać go w środowiskach produkcyjnych.

Dostęp do Swaggera jest z poziomu oemanagera (http://host:port/oemanager/), ale jeśli dostęp jest zabroniony, to wchodzimy z poziomu managera, czyli http://host:port/manager/, np. http://localhost:8813/manager.


Tutaj klikając oemanager dostajemy ekran dokumentacji Swaggera.


Ekran składa się z sekcji np. dla każdej warstwy transportowej,  Agent Manager, Session Manager i OEABL ManagerService.
Przechodzimy do tej drugiej i klikamy na GET /applications, następnie Try it out i Execute.


Dostajemy listę wszystkich aplikacji ABL dla instancji PASOE wraz z parametrami w postaci JSON. Listę tę można pobrać jako plik tekstowy.

Jeśli w OEABL ManagerService kliknę GET /applications/{AppName}/webapps i wpiszę nazwę aplikacji ABL, dostanę w podobnej postaci listę wszystkich aplikacji webowych dla tejże aplikacji.

Aby pobrać listę web servisów dla danej aplikacji webowej wybieram GET/applications/{AppName}/webapps/{WebAppName} i podaję nazwę aplikacji ABL i web serwisu.

Jak widać na obrazkach czasowniki GET nie są jedynymi do użycia. Można np. zaktualizować listę poprzez czasownik POST czy zerować metryki (DELETE).
Opcji jest bardzo wiele.

Administracja, Development ,

Migracja do PASOE

O PASOE sporo pisałem. Wiadomo, w OE12 nie ma już klasycznego AppServera i trzeba podjąć decyzję o migracji aplikacji, a przed decyzją dobrze jest poznać za i przeciw nowego produktu.
Teraz jednak powracam do tematu samej migracji w szerszym kontekście (pisałem o podstawach migracji w 2017).

Korzyść z nowego AppServera widać już podczas instalacji: możemy wybrać czy instalowana instancja będzie deweloperska czy produkcyjna. Dla tej ostatniej dodajemy w komendzie parametr -Z prod i mamy instalowanie instancji z implementacją silniejszych zabezpieczeń niż dla wersji deweloperskiej. O samych zabezpieczeniach nie będę pisał ponieważ temu tematowi poświęciłem tutaj kilka wpisów.

Następnym krokiem jest migracja ustawień, czyli pliku z właściwościami. Istniejący plik ubroker.properties musi zostać przekonwertowany na nowy format używany przez PASOE openedge.properties.
Kolejność działania jest następująca: najpierw uruchamiamy polecenie paspropconv, które konwertuje właściwości z pliku ubroker.properties do tymczasowego pliku ubrokername.oemerge. Plik ten można dopasować do naszych potrzeb i włączyć ustawienia naszej nowej instancji do pliku openedge.properties.

Komendę paspropconv uruchamiamy w podkatalogu conf dla instancji PASOE z przykładowymi parametrami, które są wymagane. Podwójne myślniki przed nazwą parametru wynikają stąd, że skrypt jest napisany w języku Perl.

--ubrokerPropsFile C:\classicapp\ubroker.properties 
--ubrokerName UBroker.AS.asbroker1 
--pasoeAppName myprod

Pierwszy parametr określa ścieżkę do pliku z właściwościami dla klasycznego AppServera, drugi jest nazwą instancji tego AppServera, wreszcie trzeci określa nazwę nowej instancji PASOE.
Po uruchomieniu komendy w katalogu conf zostały utworzone poniższe pliki:

Dla nas istotny jest plik .oemerge. Niemal całą jego zawartość stanowi przewodnik po migracji, zawierający sekcje np:
Tryby pracy (operating modes) – zawiera porady dotyczące migracji istniejących trybów pracy (state-reset, state-aware, stateless, statefree) na tryby pracy w PASOE. Omówione są proste instrukcje, realizujące ten etap migracji, które wiążą i zwalniają bieżącą sesję ABL (były omawiane na blogu kilka lat temu).
Procedury zdarzeniowe (event procedures) – omawiane są stare i nowe procedury (agentStartupProc, sessionStartupProcParam) związane z inicjalizacją agenta wielo-sesyjnego oraz każdej sesji ABL.

# paspropconv  v1.15 (MSWin32)
# 
# Input arguments:
# 
#   ubrokerPropsFile    = C:\classicapp\ubroker.properties
#   ubrokerMergeFile    = 
#   ubrokerName         = UBroker.AS.asbroker1
#   pasoeAppName        = myprod
#   pasoeWebAppName     = ROOT
#   pasoeMergeFile      = myprod.asbroker1.oemerge
#   pasoeSetEnvFile     = asbroker1_setenv
#   convNotesDBFile     = C:\OPENED~1\bin\paspropconv_notesdb.en
#   logFile             = paspropconv.log
#   loggingLevel        = 2
# 
# Operating Modes
# ---------------
# 
# The classic AppServer supports 4 operating modes:
#   state-reset
#   state-aware
#   stateless
#   statefree
# 
# In the classic AppServer, the operating mode is specified when the AppServer
# is deployed.  Consequently, all ABL sessions supported by the AppServer
# employ the same operating mode.
# 
# In PASOE, the operating mode of a session is not specified during deployment.
# As such, a single PAS server can support concurrent ABL sessions, each
# emulating the behavior of different classic operating modes.
# 
# To support the different types of operating mode behavior
# provided in the various classic modes, some ABL code modifications
# may be required.  It is recommended that these changes are made in 
# the PASOE sessionConnectProc () and
# sessionDisconnProc () event procedures.
.......
[AppServer.Agent.myprod]
    PROPATH=${CATALINA_BASE}/openedge,${CATALINA_BASE}/webapps/ROOT/WEB-INF/openedge,.....
    agentMaxPort=2202
    agentMinPort=2002
    keyAlias=
    keyAliasPasswd=
    keyStorePasswd=
    keyStorePath=${DLC}/keys/
    noSessionCache=0
    numInitialSessions=5
    sessionActivateProc=
    sessionConnectProc=
    sessionDeactivateProc=
    sessionDisconnProc=
    sessionExecutionTimeLimit=0
    sessionShutdownProc=
    sessionStartupProc=
    sessionStartupProcParam=
    sessionTimeout=180
    sslAlgorithms=
    sslEnable=0
.......

Ostatnia sekcja nie jest komentarzem – zawiera zestaw właściwości, które powinny zostać scalone z plikiem openge.properties dla nowej instancji serwera.

Dalsze porady dotyczą ręcznej konfiguracji wynikającej z różnic w ścieżkach dostępu, architektury systemu operacyjnego, zmiennych środowiskowych, połączeń z bazami danych itd.
Dla pełniejszych informacji warto pobrać i przeczytać dokument: Quick Start: Moving Your Classic AppServer Applications to the Progress® Application Server for OpenEdge®.

Administracja, Development , ,

OpenEdge 12.3

Powróćmy do tematu związanego z OpenEdge, ponieważ już od pewnego czasu mamy na rynku nową wersję OE 12.3.
Zacznijmy od nowinki dla programistów; dodano nową, bardziej zwięzłą instrukcję definicji zmiennych. Do tej pory ile zmiennych chcieliśmy zdefiniować, tyle musieliśmy wstawić definicji. Obecnie zapis jest krótszy, a w jednej instrukcji można zdefiniować wiele zmiennych. Zmienne zdefiniowane poprzez nową instrukcję są zawsze NO-UNDO.

Następna nowinka związana jest z definicją tablicy (extentu) o nieokreślonym rozmiarze. Rozmiar ten można teraz określić podczas fazy runtime, nawet jeśli tablica ma przypisane wartości początkowe.

W ABLu wprowadzono także operatory przypisania (+=, -=, *=, /=) do wykonywania operacji i przypisywania
wartość, używając skróconej notacji.

Od 12.3 jeśli zachodzi potrzeba aktualizacji aplikacji ABL, przy czym ta aktualizacja jest związana z nowymi elementami schematu, nie trzeba już
restartować maszyny wirtualnej ABL (AVM).

W OpenEdge 12.3 dodano ciekawą opcję komendy PROUTIL: PROUTIL TABLEREORG – umożliwia to reorganizację pofragmentowanych danych w tabeli, podczas gdy sama tabela pozostaje dostępna dla operacji OLTP (przetwarzanie transakcji online). Nowy proces zastępuje długotrwałe operacje zrzutu i ładowania danych oraz odbudowy powiązanych indeksów. Rekordy tabeli muszą znajdować się w tym samym obszarze przechowywania typu II. Operacja ta obsługuje także tabele multi-tenant oraz podzielone na partycje.

Kolejne parametry mogą być modyfikowane online, tym razem dla brokera secondary.
Maximum Clients per Server (-Ma)
Maximum Dynamic Server (-maxport)
Minimum Clients per Server (-Mi)
Minimum Dynamic Server (-minport)
Message Buffer Size (-Mm)
Maximum Servers per Broker (-Mpb)
Pending Connection Time (-PendConnTime)

Zmiany parametrów można dokonać w R&D -> opcja 4. Administrative Functions -> 16. Adjust Startup Parameters.

Jest jeszcze kilka ciekawych zmian związanych z tzw. Continuous Operations, bezpieczeństwem, programowaniem, ale to już musicie poszukać w sieci sami.

Administracja, Development, Info ogólne

JSON: wyświetlanie danych

W kilku wcześniejszych artykułach kończyliśmy rozważania na utworzeniu serwisu generującego dane JSON. URI do tych danych może posłużyć do integracji z innym systemem czy interfejsem wyświetlającym dane, najczęściej w języku JavaScript. Przypomnę dwa posty sprzed kilku lat:
Serwis OpenEdge – Telerik Kendo UI,
Rollbase i serwisy OpenEdge,
w których opisałem dwa produkty wyświetlające dane pochodzące z formatu JSON.

Istnieje wiele środowisk, w których możemy tworzyć front-end w JavaScript, ale dziś pokażę jak wyświetlić dane na dwóch prostych przykładach.
Weźmy JSON wygenerowany w poprzednim artykule. Struktura danych jest następująca dsCustomer.ttCustomer[i]… dane do pól rekordów.


Nie ma tutaj znaczenia czy plik JSON jest wygenerowany do katalogu. Dane w formacie JSON są przechowywane w pamięci przeglądarki.

W pierwszym przykładzie skorzystamy z metody getJSON, której pierwszym parametrem jest URI do danych JSON.

<!DOCTYPE html>
<html>

<body>

<h2>Customers</h2>
<div id="mydata"></div>

<script>

var getJSON = function(url, callback) {

var xhr = new XMLHttpRequest();
xhr.open('GET', url, true);
xhr.responseType = 'json';

xhr.onload = function() {

var status = xhr.status;

if (status == 200) {
callback(null, xhr.response);
} else {
callback(status);
}
};

xhr.send();
};

getJSON('http://localhost:8810/wh/web/pdo/whsrv/customer', function(err, data) {

if (err != null) {
console.error(err);
} else {

var text = `Last Name: ${data.dsCustomer.ttCustomer[1].CustNum}<br>
First Name: ${data.dsCustomer.ttCustomer[1].Name}`

document.getElementById("mydata").innerHTML = text;

}
});
</script>

</body>
</html>

Ten prosty skrypt wyświetla 2 pola z rekordu Customer, a dokładniej zmienną text, w której mogą znajdować się znaki formatujące.

Drugi przykład jest podobny, ale wykorzystuje bibliotekę jQuery. Tym razem wyświetlanych jest kilka rekordów (zmienna text) sformatowanych wg pliku css (nie zamieszczonego).

<!DOCTYPE html>
<html lang="en">
<head>
<title>JavaScript - read JSON from URL</title>

<script src="https://code.jquery.com/jquery-3.2.1.min.js">
</script>

<link rel="stylesheet" href="customers.css">
</head>

<body>
<h2>Customers</h2>
<div class="mydata"></div>

<script>
$.getJSON('http://localhost:8810/wh/web/pdo/whsrv/customer', function(edata) {

var text="<table>";
var i;

for(i = 1; i < 11; i++) {

text += "<tr><td>" +`${edata.dsCustomer.ttCustomer[i].CustNum}` + "</td><td>" +
`${edata.dsCustomer.ttCustomer[i].Name}` + "</td><td>" +
`${edata.dsCustomer.ttCustomer[i].City}` + "</td></tr>"
}
text += "</table>";

$(".mypanel").html(text);
});
</script>

</body>
</html>

 

Efekt widać poniżej.

Napiszcie o swoich przykładach wykorzystujących dane JSON na forum PUG Poland. Jak zapewne zauważyliście forum to zostało przeniesione razem z resztą Progress Communities do nowej lokalizacji, a starsze wątki zastały przeniesione do Archiwum.

Trzeba ponownie się zarejestrować.
 

Development ,
1 2 3 4